10 Współczesnych Artystów, Których Musisz Znać

2024 Autor: Francis Oldridge | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 20:41

Jesteśmy kilkoma tysiącleciami w tym całym ludzkim eksperymencie cywilizacyjnym i żadna osoba nie jest w stanie jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: czym jest sztuka? Nie do końca pomaga fakt, że krajobraz sztuki współczesnej jest głęboko niedostępny dla nikogo bez wykształcenia humanistycznego, a dzieła sztuki wydają się zamknięte za drzwiami drogich muzeów i wyniosłych kolekcjonerów. Czy sztuka ma już znaczenie? Czy sztuka nie jest po prostu skomplikowanym programem prania pieniędzy dla hiper-zamożnych?

Odpowiedź na te pytania pozostaje niejasna, ale dla tych, którym zależy na jej zobaczeniu, jest oczywiste, jak - mimo swojej niedostępności - sztuka współczesna nadal kształtuje popkulturowy krajobraz. Od filmów Marvela po Twojego ulubionego rapera - wszędzie widać ślady wielkiego wpływu.

Powiązane czytanie

• Najlepsze okładki albumów
• Najlepsi artyści tatoo na Instagramie

Przedstawiamy dziesięciu wpływowych współczesnych artystów, których prace mogłeś wchłonąć, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Poznając ich wkład w kulturę, możesz odkryć, że naprawdę kochałeś ich sztukę, zanim nawet dowiesz się, że to oni ją stworzyli. Każdy z tych artystów nadal zadaje to samo pytanie, na które nikt nie był w stanie odpowiedzieć: czym w ogóle jest sztuka?

Damien Hirst

Najbardziej znane i kontrowersyjne dzieło Damiena Hirsta, zatytułowane „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle żywej istoty”, doskonale podsumowuje dyskusję wokół jego dzieł: rzeźba to dosłownie martwy rekin gnijący w szklanej kadzi z formaldehydem. Hirst często używa zwłok prawdziwych zwierząt jako rzeźbiarskich wypowiedzi w złożonym komentarzu zarówno do egzystencjalnej pustki, jak i nieważności samego rynku sztuki. Jego najbardziej makabryczna twórczość, wykonana na początku i połowie lat 90., wywołała poważną debatę na temat tego, czym właściwie jest „sztuka”. Jego nowsze multimedia są znacznie bardziej oswojone i często wykorzystują pigułki, złoto i tropy z high-endowej mody w powtarzających się motywach, aby podkreślić emocjonalną martwotę obwodu galerii. Jest również odpowiedzialny za to, co jest powszechnie uważane za najdroższe dzieło sztuki, jakie kiedykolwiek powstało: wysadzana diamentami ludzka czaszka pochylona „Z miłości do Boga”.

Takashi Murakami

Japoński artysta Takashi Murakami pozostaje modny wśród hip-hopowców dzięki partnerstwu z Louisem Vuittonem i kilkoma znanymi raperami. Można go rozpoznać jako projektanta stojącego za okładką albumu Kanye Westa z 2007 roku, Graduation. Przed nawiązaniem współpracy z luksusowymi markami i gwiazdami radiowymi, prace Murakamiego były abstrakcyjnymi wersjami żartów z anime, które sprawiły, że japońskie kreskówki stały się przedmiotem egzystencjalnej kontemplacji. Swój dorobek nazwał początkiem ruchu „superpłaskiego”, systematycznej krytyki kultury po II wojnie światowej w swoim rodzinnym kraju, którą uważał za coraz bardziej infantylną, jako odpowiedź na przemoc i traumę po wybuchu bomby atomowej. Jego najbardziej niesławne dzieło nosi tytuł „My Lonesome Cowboy” (link NSFW), naturalnej wielkości rzeźba masturbującego się bohatera anime.

Signe Pierce

Pierce jest przedstawicielem nowej generacji tak zwanych „meta-modernistów”, którzy używają interaktywnych multimediów i sztuki performance opartej na Internecie, aby komentować nasz coraz bardziej zapośredniczony świat i nasze nierozerwalne powiązania z technologiczną egzystencją. Jej bujne, wspaniałe zdjęcia przedstawiają przesiąknięte neonami bliskie przyszłe światy, które stanowią niezbyt subtelne komentarze na temat pracy kobiet i kobiecych pożądań. Sztuka Pierce'a stała się wirusowa dzięki teledyskowi „American Reflexxx” (współpraca z Alli Coates), w którym Pierce pozuje publicznie prowokacyjnie, zanim stanie się - dość nieoczekiwanie - ofiarą napadu. Przedmiotowy styl jej fantastycznych scenerii urósł jednocześnie z nostalgicznym i znacznie bardziej ironicznym ruchem fal parowych.

Cindy Sherman

Cindy Sherman pracuje wyłącznie w medium fotograficznych autoportretów, w których wykorzystuje wyszukane kostiumy i przebrania, aby stworzyć w pełni ukształtowane alter ego do odkrywania różnych aspektów jej tożsamości. Jej prace są starsze niż popularność „selfie” i eksplozję dragów katalizowaną przez artystów LGBTQ + w ostatniej dekadzie, ale stanowiły precedens dla złożonych ocen prezentacji płci za pomocą fotografii. Rosnąc w szacunku, stała się nieprawdopodobnym wzorem dla marek z wyższej półki, takich jak Marc Jacobs i Balenciaga.

Rashaad Newsome

Rashaad Newsome używa zhakowanej technologii, aby rozwiązać problem krzyżujących się zawiłości zarówno gejowskiej, jak i czarnej tożsamości, czego najdobitniejszym przykładem jest jego występ w „Shade Compositions” i utwory wideo, w których używa zmodyfikowanego systemu gier wideo do zapętlania próbek wokalnych z chóru rozczarowującego brzmienia. dziwni ludzie i osoby kolorowe. Te artystyczne wypowiedzi dekonstruują różne kategorie tożsamości w niecodzienny i zniuansowany sposób: przyjmując stereotypowe gesty i przekształcając je w awangardowe muzyczne arcydzieła. Jego choreograficzne wystawy tańca mody w Nowym Jorku celebrują radość sceny balowej, przenosząc do galerii styl ruchu, który kiedyś istniał tylko w podziemiu.

Ai Weiwei

Po zadebiutowaniu w 2012 roku filmu dokumentalnego o życiu Ai Weiwei, artysta ten stał się w pewnym sensie obiektem fascynacji hipsterskich glitterati w Nowym Jorku. Jego modna popularność była myląca, biorąc pod uwagę desperackie i głęboko polityczne przesłania jego pracy, które były tak sprzeciwiane przez chiński rząd, że w pewnym momencie był więziony na 81 dni bez postawienia zarzutów. Wyraźna dezaprobata Weiwei'a dla faszyzmu - poprzez jego sztukę, która kwestionuje stan nadzoru i ukrywane naruszenia praw człowieka popełniane przez chiński reżim - jest dość niebezpieczna. Ale Weiwei jest gotów poświęcić swoje dobro, aby przeciwstawić się niesprawiedliwości. Jego najbardziej znaną instalacją jest prawdopodobnie „Ziarna słonecznika”, czyli dosłowny stos miniaturowych porcelanowych sferoid pomalowanych na - jak się domyślacie - pestki słonecznika. Mocno symboliczne obrazy zapożyczono z ikonografii rewolucji kulturalnej.

JuliannHuxtable

OSTATNIA NOC BYŁA TAK MAGICZNA… CZUĆ SIĘ ZAPŁACONY I WSPIERANY W MOJEJ NIEOGRANICZONEJ SPIRALIE JEST WIĘCEJ… DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM, KTÓRZY ZAANGAŻOWILI W ZAPROSZENIE MIŁOŚĆ YALL ????

Czy rzucanie imprezami jest sztuką? Czy bycie modelką jest sztuką? Czy o sztuce Tumblr pisze się wiersze? Czy miksowanie muzyki jest sztuką? JulianHuxtable była znaną osobistością internetową i DJ-ką na queerowej, undergroundowej scenie Brooklynu na długo przed tym, jak jej rzeźby zaludniły w Whitney Museum. Jej publikacje multimedialne i pisma, które badają transpłciowość, afrykańskie dziedzictwo i postmodernistyczną teorię queer, cieszą się dużym uznaniem, podobnie jak serie awangardowych i półlegalnych wydarzeń na całym Brooklynie inspirowane klubowymi dziećmi. Jej hałaśliwe i eksperymentalne sety didżejskie łączą w sobie wpływy wysokich i niskich brwi, czerpiąc inspirację z alternatywnej mody i niedocenianych ikon sztuki, które wcześniej były ignorowane przez świat sztuk pięknych.

Jeff Koons

„Słoń” (2003) jest wzorowany na gotowym dmuchanym dmuchaniu, które nabyłem w 1979 roku. Praca wykonana jest ze stali nierdzewnej, która jest polerowana na wysoki połysk, a następnie malowana na przezroczyste kolory. Zawsze podobał mi się zarówno męski, jak i żeński aspekt obiektu. #kobiecy

Pop-artowe rzeźby Koonsa od dziesięcioleci wzbudzają gniew bardziej konserwatywnych krytyków. Dzięki ironicznemu docenieniu kultury celebrytów i nienagannemu poczuciu dekadencji i tandetności, prace Koonsa są zabawnymi odbiciami naszego hiperkapitalistycznego społeczeństwa. Jego najbardziej znany utwór przedstawia Michaela Jacksona ze swoją ulubioną małpką, ale jest najbardziej znany ze swoich gigantycznych rzeźb zwierząt balonowych, które, jak mówi, nie reprezentują niczego poza tym, czym są. Omijając granice złego gustu - jego pornograficzne portrety cycatych kobiet są czasami zbyt sprośne dla muzeów - Koons nadal wkurza modernistów, twierdząc, że w jego twórczości nie ma żadnego głębszego przesłania ani krytyki. Wielu twierdzi, że jest bardziej marką niż twórcą, i wydaje mu się to w porządku.

Richard Prince

Podobnie pogardzany jest Richard Prince, fotograf, którego najbardziej znanymi pracami są zdjęcia drukowanych reklam. Wspominanie jego nazwiska wśród profesjonalistów często wywołuje buczenie i syk - dlaczego zarabia na pracy innych ludzi? Z pewnością kopiowanie dzieł innych ludzi nie jest sztuką!

Bardziej elastyczni krytycy mogą dostrzec, że przekształcając te reklamy w kontekst sztuki, tworzy coś całkowicie oryginalnego i o znacznie głębszym znaczeniu, ale wiele osób po prostu nie kupuje tego wyjaśnienia i wolałoby przejść na emeryturę. Pomimo całej krytyki, The New York Times określił go jako „jednego z najbardziej szanowanych artystów swojego pokolenia” w 2017 roku.

Virgil Abloh

Być może już wiesz, że Abloh był dyrektorem generalnym marki Off-White, która w zeszłym roku stała się marką „it” dzięki współpracy z Nike. Projekty mody Abloh były przede wszystkim minimalistyczne i postmodernistyczne. Często drukował nazwę zaprojektowanego przez siebie obiektu na samym przedmiocie: na sznurowadłach w jego kolekcji sneakersów widniał napis „SZUFLADY”. Ten rodzaj śmiertelnej samoświadomości stał się również jego znakiem rozpoznawczym w jego sztuce wizualnej - jego obrazy często miały kolory, w których zostały namalowane, wyraźnie napisane na płótnie - ale czasami trop przybierał bardziej egzystencjalny obrót, z frazesami takimi jak „ŻYCIE SIEBIE” śmiało wyryte na kawałkach. Obecnie pracuje jako dyrektor artystyczny Louis Vuitton, jednocześnie tworząc nową muzykę i nowe obrazy.