Highland Park Wypuszcza Valkyrie Whiskey, Spalając Statek Wikingów

2024 Autor: Francis Oldridge | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 20:41

W tym tempie minuty zaczęły zlewać się ze sobą tak samo, jak wiejskie pastwisko w Danii, przemykając obok okien luksusowego przewoźnika.

Nasz autobus był numerem jeden z trzech i jechał w kierunku kompleksu Raunborg duńskiego projektanta Jima Lyngvilda na wieczorne biesiady i przedstawienia teatralne, aby uczcić wprowadzenie na rynek nowej whisky Valkyrie Highland Park i ogólną zmianę marki.

Autobus zatrzymał się cicho na polnej drodze pod zachmurzonym niebem. Czekała na nas bryczka, której kapitanem była para rolników, której sama obecność emanowała wieloletnim doświadczeniem i zapałem.

Zazwyczaj nie piszę o wydarzeniach prasowych. Zwykle są banalne i tak interesujące, jak można by się spodziewać w grupie pisarzy. Gdy tylko powóz wysadził nas na frontowych schodach fortecy Lyngvilda, wiedziałem, że będzie to jedna z książek.

trupa średniowiecznych bohaterów przywitała nas proklamacją o uroczystym charakterze wieczoru. „Witamy w zamku” - przypominam sobie, jak jeden z nich krzyczał.

Zostaliśmy poprowadzeni przez małą armię tradycjonalistów wikingów do przepastnego pokoju wraz z pierwszą sesją zdjęciową (ponieważ każda impreza prasowa tego wymaga) i witamy ognisko do walki z wyjątkowo zimną kwietniową nocą. Był nawet tron ozdobiony nowym logo Highland Park, ponieważ tak naprawdę tej nocy wszyscy byliśmy królami.

Po wstępnym wzniesieniu i toastach (przez całą noc odmawiano skål nie mniej niż trzy tuziny razy), rekonstruktorzy zaprowadzili nas do drugiej sali, która była technicznie oficjalną salą startową nowego ducha.

Wagonem powitalnym były misternie ubrane manekiny. Ich czysta skala kolorowych piór płynęła podobnie jak stroje rdzennych Amerykanów widziane w Stanach. Martin Markvardsen, starszy ambasador marki Highland Park, przedstawił dodatkowe uwagi na temat nowej whisky i znaczenia nadchodzącego wieczoru.

Na obiad czekał na nas ogromny talerz szaszłyków wieprzowych z żeberkami, a panie zajmujące się jedzeniem zaprosiły nas do złapania wstępnie ugotowanego żeberka i odgrzania go nad małym ogniskiem rozsianym na dziedzińcu Lyngvild. Koktajle przygotował zespół z modnego baru Helium w Kopenhadze. Zaproponowali kilka wyważonych wariacji na temat klasycznych ulubionych.

Gdyby prezentowane jedzenie było tradycyjną potrawą wikingów, byłbym chorobliwie otyły w tamtym okresie. Posiłek składał się z wędzonej kiełbasy, peklowanej wędliny, marynowanych warzyw i chleba. Odpowiednio jedliśmy z drewnianych płyt.

Wszystko to odbyło się w sali bankietowej Lyngvild na świeżym powietrzu w stylu bankietowym, zapraszającym na wiatr i sporadyczną mżawkę znad duńskiego nieba (hala została zbudowana specjalnie na start). Średniej wielkości drewniany statek Wikingów replikuje się w oddali przewodniczącej uroczystości.

Podczas kolacji aktorzy służyli jako rozrywka, przechodząc od pięknego operandu do ewoluującego dialogu o Królu i Księciu idących na wojnę o królestwo. (Nigdy tak naprawdę nie było postanowienia co do tego, kto był prawdziwym władcą).

Gdy wieczór się skończył, a trupa zeszła ze sceny, muzyka orkiestrowa zaczęła buczeć z niewielkich głośników. Wtedy kątem oka zauważyłem pomarańczowe migotanie.

To migotanie szybko stało się piekłem.

Drewniany statek, który spokojnie siedział na polu przez cały wieczór, nagle zaczął płonąć ognistą kulą. To nie miało sensu, a jednocześnie miało sens.

Czy jest lepszy sposób na ograniczenie nadmiaru i obżarstwa dnia niż użycie najbardziej pierwotnego odkrycia człowieka, aby wszystko zgasić w ogniu.

To była zdecydowanie bardziej odpowiednia przesyłka niż 24 paczki Carlsberga, które wypolerowaliśmy w drodze powrotnej. Przepraszam, wikingowie.