Dlaczego Olimpijczyk Ryan Crouser Wciąż Zbliża Się Do Szczytu

2024 Autor: Francis Oldridge | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 20:41

24 stycznia Larry Eder, 38-letni dziennikarz weteran w dziedzinie lekkoatletyki, siedział na kanapie w swoim domu w Wisconsin, kiedy oglądał pobicie rekordu świata w pchnięciu kulą w hali - czy tak było? Spikerzy ESPN, zaledwie kilka minut po rozpoczęciu transmisji, gorączkowo przeglądali notatki, niepewni, a 16-funtowa, gumowana kula leżała na murawie jak grzyb, a kamery przybliżały się, jakby mogła dać wskazówkę. „Jeśli pobijesz rekord i nikt nie może go zmierzyć, czy naprawdę go pobiłeś?” - pyta Eder filozoficznie.

Okazuje się, że rekord świata w hali został pobity, a Ryan Crouser, 28-letni zawodowiec mieszkający w Fayetteville w Arkansas, zrobił to z rzutem 74 stóp i 10,5 cala, lecąc nad znakiem 32-latka o więcej niż sześć cali. Crouser jest ludzką bestią, złotym medalistą olimpijskim 2016 i rzucającym trzecią generacją, którego genetyka czyni go tak podobnym do ciebie, jak pstrąg do softballu. Stojąc sześć stóp i siedem stóp i chodząc na 320 funtów, jest innym gatunkiem. „Nie chcę używać słowa„ dziwak”- mówi Eder. „Ale on jest fizycznym geniuszem”.

Ale Crouser, pochodzący z Portland, jest nie tylko silny - gdyby miał surową siłę, nie byłby nigdzie w pobliżu szczytu swojego sportu. Nie, powodem, dla którego Crouser jest prawdopodobnie najlepszy na świecie, jest jego elastyczność i technika. W przypadku tych pierwszych nie mówimy o rozprzestrzenianiu się na podziały. Raczej generuje moc poprzez zakres ruchu. To kule lekarskie wystrzelone w kosmos. A jeśli chodzi o technikę, mówimy o atletycznej wersji Willa Huntinga.

Crouser może powiedzieć tonem zwykle zarezerwowanym dla prognozy pogody, że aby pobić rekord na zewnątrz wynoszący 23,12 metra lub nieco ponad 75 stóp, 10 cali, jego ciało musi wygenerować 14,5 metra lub - i tutaj mamrocze system imperialny - 33 mile na godzinę po wydaniu. W swoim „idealnym” rzucie w hali wyjaśni, że jego technika nie była doskonała, z pewnymi pozytywami i innymi obszarami, w których musi wrócić do deski kreślarskiej.

„Możesz zrobić wszystko, co w Twojej mocy, aby rzucić ciężko w praktyce”, mówi The Manual, „ale nie możesz tak naprawdę zasymulować tej samej adrenaliny i intensywności, które masz na spotkaniu”.

To właśnie w kontekście spotkania Crouser wychodzi najlepiej. Analitycy tego sportu wymieniają jeden z jego najlepszych występów jako mecz, w którym przegrał. Na Mistrzostwach Świata 2019, które odbyły się w Doha w Katarze, jeździł tam iz powrotem z dwoma innymi mężczyznami. „To była idealna burza” - mówi Eder, który obserwował ją ze środka. „Trzech niesamowitych facetów, którzy wiedzieli, jak rywalizować i wyciągać z siebie to, co najlepsze. I każdy rzut stawał się lepszy”.

To walka twarzą w twarz z innymi rzucającymi. To ryk 80 000 osób, puls dźwięków, gdy wydarzenia odbywają się jednocześnie w bramie i wokół toru, Arka Noego typów ciała, grupa po grupie specjalizująca się w pojedynczych aspektach ludzkich występów. „Zapiera dech w piersiach” - mówi Crouser. „Czujesz, że możesz rywalizować na zupełnie nowym poziomie, o którym nie wiedziałeś, że jest możliwy. To połączenie przygotowania i magii, która unosi się w powietrzu”.

Rok 2020 miał być odkupieniem, powrotem na podium olimpijskie i medalami z rzędu. Byłaby to zapłata z wyczerpujących tygodni olimpijskich podnoszenia ciężarów, przysiadów, wyciskania na ławce, plyometrii, sprintu i czterech do pięciu dni poświęconych ćwiczeniom rzucania w każdym tygodniu. Ale rok 2020 oczywiście nie potoczył się w ten sposób. Bez śmiechu opowie ci, jak w marcu, kiedy University of Arkansas zamknął swoje zaplecze szkoleniowe, następnego ranka przeszedł alejkami Home Depot, kupując drewno, aby zbudować własną wyrzutnię. Przez następne pięć miesięcy rzucał za szkołę podstawową, wbijając solidne stalowe kule w wąską przestrzeń między linią drzew a boiskiem baseballowym.

Czy na cichym, prawie bez tłumu mityngu, gdzie pobił rekord świata w hali, tęskni za tym, co kiedyś? „Wciąż jestem podekscytowany możliwością rywalizacji po ukończeniu szkoły podstawowej” - mówi Crouser.

To obiektywnie zabawne, ale Crouser się nie śmieje. To jeszcze jeden punkt po drodze.

„Spędzasz tyle czasu na budowaniu tego w swojej głowie, a tysiące godzin nad tym pracujesz” - mówi. „A kiedy w końcu to dostaniesz, następnego dnia spodziewasz się, że twoje życie zmieni się w tak monumentalny sposób. Nadal budzisz się w tym samym łóżku. Co teraz?"

Gdy ryk publiczności jest już tylko widmowym echem, medale tracą swój blask, a znaki stają się liczbami, które ludzie muszą potwierdzić w Google, najważniejsze są punkty po drodze.

Crouser miał szczęście, że nauczył się tak wcześnie, osiągając czteroletni cel, jakim było pobicie krajowego rekordu liceum w ostatnim roku. Później było to złoto w Rio. „Czuję, że lepiej mi się układa z perspektywy” - mówi. „To podróż po drodze, w której jest prawdziwa wartość”.

Podczas ostatniego tegorocznego wydarzenia American Track League, które odbędzie się 21 lutego i transmitowanego przez ESPN, Crouser ponownie będzie walczył w pchnięciu kulą, świeżo upieczony rekordzista świata, który chce pobić siebie i innych ludzi wokół siebie. „Myślę, że będzie miał ponad 75 stóp, dwa cale” - mówi Eder, zawsze niepełnosprawny, przewidując kolejny rekord.

Ale Crouser patrzy na to inaczej.

Na lustrze w łazience zapisuje swoje cele. Tak, był tam rekord świata w hali, podobnie jak jeden centymetr powyżej obecnego rekordu świata na świeżym powietrzu, do którego bez wątpienia będzie dążył tego lata. Ale coraz bardziej jego cele przesuwają się z konkretu dystansów i medali na bardziej niejednoznaczne.

Te dwa, na które patrzy, o których myśli przez większość czasu, teraz, gdy spadł kolejny rekord:

„Bądź obecny w tej chwili” i „Ciesz się procesem”.