Najlepsze Filmy Davida Lyncha, Ranking

2024 Autor: Francis Oldridge | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 20:41

Ostrzeżenie: kilka spoilerów w całym tekście

Gusta i uznanie amerykańskiej publiczności dla kina nienarracyjnego nie jest zbyt wysokie - najbardziej znane współczesne filmy amerykańskie mają co najwyżej średnie aspiracje. Oczywiście nie ma w tym z natury nic złego i nie jest tak, że awangardowa frakcja świata sztuki nie jest winna tworzenia dzieł głęboko niedostępnych, których większość ludzi nie chce zrozumieć. W Stanach Zjednoczonych niewielu reżyserom o prawdziwie eksperymentalnych skłonnościach udaje się przebić do głównego nurtu sukcesu. David Lynch jest jednym z najbardziej godnych uwagi wyjątków.

David Lynch, prawdziwy mistrz surrealizmu, jest znanym malarzem, fotografem, rzeźbiarzem, pisarzem, projektantem wnętrz, showrunnerem telewizyjnym, muzykiem - i co najważniejsze reżyserem filmowym. Jego prace od połowy lat 80. eksplorowały najciemniejsze części ludzkiej psychiki - motyw, który jest mocno zestawiony z wrodzoną życzliwością jego bohaterów. Jego prace były cytowane jako wpływ niezliczonych entuzjastów, którzy pojawili się wraz z nim.

Większość prac Lyncha ma wiele wspólnego: nacisk na sny, wizualne uznanie dla faktury i nieoczekiwanej palety kolorów, dziwność znaleziona w banalności, eksploracja amerykańskiego podbrzusza i cała masa ziejących, sączących ran. Ale zdefiniowanie wszechświata Lyncha jako jedynego koszmaru ignoruje pełne nadziei wiadomości ukryte w mroku.

Ponieważ prace Lyncha są często międzytekstowe i wewnątrztekstowe, trudno jest wiedzieć, od czego zacząć. Przyglądamy się największym dziełom Lyncha na tej (wysoce subiektywnej) liście jego najlepszych filmów. Mamy nadzieję, że pomoże Ci to zorientować się, co jest istotne, a co warto pominąć:

10. Wydma

Dune przeszedł do historii jako jedna z największych kinowych porażek w historii i, szczerze mówiąc, zasługuje na tę reputację. Chociaż efekty wizualne Lyncha czasami zapierają dech w piersiach, fabuła jest niezrozumiała - i to nie dlatego, że jest surrealistyczna - tylko dlatego, że jest źle wykonana. To było trochę nierozsądne zadanie od samego początku: Mity powieści Diuny są i tak zbyt obszerne i skomplikowane, aby można je było uchwycić na ekranie, a Lynch odziedziczył już absurdalny projekt po innym autorze, Alejandro Jodorowskim, którego dziki i nietypowy kontrola wizji sprawiała, że każda realistyczna adaptacja była jeszcze bardziej niemożliwa do osiągnięcia (zobacz: dokument Jodorowsky'ego Diuna po więcej informacji na ten temat). Wtrącanie się w ostatniej chwili ze studia do próby przekształcenia filmu w coś rzeczywiście zrozumiałego mogłoby jeszcze pogorszyć sytuację - co skłoniło Lyncha do całkowitego usunięcia swojego nazwiska z projektu. Co dziwne, największym problemem jest projekt dźwięku: wokale są zmiksowane tak nisko, że większość filmu jest dosłownie niesłyszalna. Co za bałagan.

9. Dzikość serca

młody Nicolas Cage i jeszcze młodszy LaurDern grają parę kochanków w biegu w tym filmie opartym na powieści Barry'ego Gifforda o tym samym tytule. Lynch stawia naprawdę dziwne obroty na materiale źródłowym, całkowicie przepisując zakończenie, tak że jego film kończy się czymś w rodzaju non-sequitur, w którym Sheryl Lee w niewytłumaczalny sposób schodzi z nieba przebrana za Glindthe Good Witch. Wild at Heart to nadal świetny film, oferujący przez cały czas kampowe przysmaki (dzięki oczywiście przesadom Cage'a), ale brakuje mu finezji i piękna bardziej wyrafinowanych dzieł Lyncha.

8. Prosta historia

Oto prawdziwy zwrot akcji: „Prosta historia” to wyprodukowany przez Disneya film Davida Lyncha przeznaczony dla całej rodziny, z oceną G. Oparty na prawdziwej historii, Lynch odkrywa prostotę amerykańskiego środkowego zachodu w tej opowieści o chorowitym 70-latku, który podróżuje kosiarką do trawników w wielu stanach, aby odwiedzić swojego chorego brata i zadośćuczynić. Po drodze spotyka kilka życzliwych osób, które pomagają mu bezpiecznie dotrzeć do celu. To naprawdę wszystko: bez ohydnych sekwencji snów, bez przemocy seksualnej, bez gnijących otworów. Film jest absurdalnie delikatny, bujnie nakręcony, wyraźnie melancholijny i śmiesznie powolny - ale jego serce jest niezaprzeczalnie słodkie. Jego największą wadą jest to, że jest nudny.

7. Imperium śródlądowe

Inland Empire to najgęstszy film Lyncha. Czas trwania wynosi 3 godziny i 17 minut, a publiczność jest atakowana lawiną przeważnie niepowiązanych ze sobą scen, które ledwo stanowią opowieść. Fragmenty upiornego serialu internetowego Lyncha „Króliki” są losowo wprowadzane między scenami, w których LaurDern najwyraźniej traci rozum. Ale czy jej postać jest aktorką odgrywającą kilka różnych ról, czy też przeżywa epizod psychotyczny? Chociaż występ Dern jest jednym z najbardziej przerażających dramaturgów, jakie kiedykolwiek powstały w filmie, po prostu nie można polecić tego filmu nikomu, biorąc pod uwagę niezdolność większości widzów do tolerowania kina bez narracji. To powiedziawszy: jeśli interesuje cię nieodgadniony i złowieszczy surrealizm, Inland Empire może być najlepszym dziełem Lyncha.

6. Człowiek-słoń

Elephant Man to najbardziej znany film Lyncha, jeśli chodzi o mainstreamową widownię (był nominowany do ośmiu Oscarów) i na pewno niesie ze sobą dużo emocjonalnej wagi. Chociaż film jest głęboką i znaczącą eksploracją ludzkiego smutku, coś zostaje utracone, gdy Lynch odbiera mu bardziej artystyczne skłonności. Gra aktorska Johna Hurt i Anthony'ego Hopkinsa jest niesamowita, a stylizacja wizualna (i projekt makijażu) pozostaje nienaganna. Nic dziwnego, że studio próbowało ponownie napisać niejasne abstrakcyjne zakończenie na coś bardziej prostego, ale odmowa Lyncha na kompromis uchroniła film przed banalną głupotą.

5. Twin Peaks: Fire Walk With Me

Dziwaczny serial telewizyjny Lyncha zgromadził poważny kult, zanim mordercza wojna o kontrolę twórczą spowodowała, że porzucił go w połowie drugiego sezonu. Ostatecznie wrócił, aby zakończyć wielki finał telenoweli, który przyniósł więcej pytań niż odpowiedzi. rok później Lynch wydał swego rodzaju prequel, który - znowu - nie dostarczył prawie nic, co mogłoby wyjaśnić niezwykłą narrację serialu. To powiedziawszy, Fire Walk With Me to jeden z najbardziej emocjonujących i najpiękniejszych filmów Lyncha. Problem w tym, że jest ledwie spójny, nawet dla tych, którzy znają kosmologię Twin Peaks od podszewki. Jest prawie nie do obejrzenia jako samodzielne dzieło sztuki, ale jest niesamowicie cudowne, jeśli naprawdę przestudiowałeś wiedzę TP.

4. Gumka

Eraserhead to pierwszy pełnometrażowy film Lyncha, tak ambitny i dziwaczny, jak można by oczekiwać od świeżo upieczonego autora sztuki. W nim Jack Nance gra nowego ojca, którego potworne dziecko inspiruje mordercze fantazje. Chociaż pod wieloma względami Eraserhead pozostaje najczystszą destylacją kluczowych tematów i motywów Lyncha, jego przyprawiające o mdłości efekty wizualne i przyprawiający o żołądek dźwięk (wykonany przez samego Lyncha) sprawiają, że film jest naprawdę trudny do oglądania. Być może żaden film nigdy nie oddał uczucia bycia uwięzionym w koszmarze tak dokładnie jak Eraserhead - ale nie jest to dokładnie to, czego chce większość widzów. Nawet jeśli jest to zbyt groteskowe dla nikogo poza zagorzałymi fanami horroru, wielu przyznałoby, że to arcydzieło.

3. Zagubiona autostrada

Czerpiąc estetyczne wskazówki z klasycznych filmów noir, takich jak Kiss Me Deadly, Lost Highway zaczyna się od pary, która odkrywa wideo, na którym śpią pozostawieni pod ich drzwiami i szybko przechodzi w apokaliptyczny koszmar polegający na zamianie ciał. Chociaż technicznie rzecz biorąc, Lynch zawiera elementy horroru w opowieści, szczególnie w słynnej scenie „dzwoni z wnętrza domu”. Bill Pullman jest bohaterem tej dziwnej opowieści z szeroko otwartymi oczami - choć w trzech czwartych filmu w tajemniczy sposób znika z celi. Jeszcze raz: nie spodziewaj się, że nagle pojawi się spójna analiza i wyjaśni niesamowite wydarzenia z filmu. Lepiej jest po prostu pozwolić, aby elementy wizualne cię obmyły, niż mieć nadzieję, że wszystko to połączy się w sensowną narrację.

2. Mulholland Drive

Mulholland Drive to dziwaczna łamigłówka filmowa. Główni aktorzy odgrywają wiele postaci lub ról, zmieniając imiona i tożsamości bez ostrzeżenia i wyjaśnienia, jak we śnie. Naomi Watts i LaurHarring odgrywają rolę kobiet, które swobodnie chwytają rzeczywistość, nieumyślnie angażując się w nieziemski plan przestępczy, którego nie potrafią zrozumieć. Nie ma prawdziwego rozwiązania, ostatecznej interpretacji, jasnego wyjaśnienia, które doskonale oddałoby to, co faktycznie dzieje się w filmie - co nieuchronnie zrazi widzów, którzy pragną bardziej uproszczonej lub bezpośredniej opowieści. Jednak oko Lyncha z cudownie złożoną grafiką i jego spostrzeżenia na temat zepsucia i ciemności sprawiają, że ten film jest prawdziwym dziełem sztuki.

1. Blue Velvet

Blue Velvet znajduje się na szczycie tej listy głównie dlatego, że zapewnia idealną równowagę między dziwnością a surrealizmem, a jednocześnie jest dostępny dla osób bez tytułu magistra sztuki. W tej niepokojącej eksploracji obskurnego podbrzusza Ameryki nastoletni detektyw napotyka podziemny świat zakazanego i niebezpiecznego pożądania. Mroczna, seksualna przemoc z pewnością rzuci wyzwanie wielu widzom, ale oszałamiające zdjęcia, niezwykle zmysłowe aktorstwo i nawiedzająca muzyka (oczywiście od często współpracującego z Lynchem Angelo Badalamentiego) w całym filmie od 1986 roku rzucają czar na marzycielskie kinomaniaki. Isabell Rossellini, Kyle MacLachlan i Dennis Hopper tworzą (nie) świętą trójcę przewrotnego melodramatu.